ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον συνεργάτη μας Γιώργο Μπαμπάλη
Η ιστορία για κάποια πρόσωπα δεν γράφεται μονάχα μια φορά, αλλά στο πέρασμα των χρόνων είναι δυνατόν να επαναληφθούν γεγονότα και καταστάσεις, που αξίζουν την προσοχή μας καθώς αντλείται μέσα απ’ αυτά η διδαχή που οδηγεί ασφαλώς σε χρήσιμα συμπεράσματα. Όλοι πάντα όταν ασχολούμαστε με κάτι, όταν ψάχνουμε και όταν θέλουμε, διδασκόμαστε πάρα πολλά και μαθαίνουμε.
Μια συζήτηση με τον Τάκη Παραφέστα γύρω από το ποδόσφαιρο, πάντα έχει ενδιαφέρον τόσο για τον γράφοντα, όσο και για το κοινό, καθώς δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούν κάποιοι άνθρωποι μερικές πτυχές της αειθαλούς ιστορίας του «Αρχηγού» πολύ δε περισσότερο να γνωρίσουν οι νεότεροι τον ποδοσφαιριστή και προπονητή, που επί 45 χρόνια εξακολουθεί και κινείται στο χώρο του «Βασιλιά των σπορ», προσφέροντας πολλά στο άθλημα.
Ο Τάκης Παραφέστας είναι κομμάτι του ποδοσφαίρου, αποτελεί δε ζωντανό παράδειγμα μάθησης για τον ίδιο πρώτα, έμπρακτης απόδοσης στη συνέχεια με την δυναμική του παρουσία σαν παίχτης στα γήπεδα, μεταδίδοντας τελικά τις γνώσεις και την εμπειρία του σε πολλούς νέους που επέλεξαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και είχαν την τύχη να διδαχτούν από αυτόν.
Ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία την ποδοσφαιρική του καριέρα το 1968 κάνοντας τα πρώτα του βήματα στον Φαλανιακό, μεταπηδώντας στη συνέχεια στην ΑΕΛ το 1975, στην οποία και παρέμεινε για 12 ολόκληρα χρόνια, τότε που η ιστορία του χώρου δεν είχε άλλες σελίδες να γράψει για τα κατορθώματα την επαρχιακής μεγάλης ομάδας.
Έπαιξε μπάλα για 1 ακόμη χρόνο στα Τρίκαλα και η συνέχεια βρίσκει τον Τάκη να υπηρετεί το ποδόσφαιρο από το πόστο πλέον του προπονητή, στο οποίο θητεύει εδώ και 25 χρόνια.
Η συζήτηση έγινε σε ευχάριστο και πολύ χαλαρό κλίμα, στο χώρο εργασίας του Τάκη Παραφέστα, στην ασφαλιστική εταιρία ERGO. Παρατίθεται το κύριο μέρος του διαλόγου που είχα μαζί του και συνοψίζεται στο παρακάτω κείμενο:
Παρότι χρημάτισες για πολλά χρόνια επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με ηχηρή παρουσία στο χώρο, εντούτοις δείχνεις λάτρης του ερασιτεχνικού
ποδοσφαίρου, στο οποίο αφιερώνεις σαν προπονητής τις γνώσεις και την εμπειρία σου, προσφέροντας πολλά σε ένα άθλημα που είχε, έχει και θα έχει ανάγκη στήριξης και βοήθειας ώστε κάποτε να τύχει της αναγνώρισης που του ταιριάζει, καθότι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αποτελεί με μια φράση «την αρχή και την κατάληξη του συγκεκριμένου αθλήματος»
«Καθένας που ασχολείται με την προπονητική, πιστεύω πως έχει βλέψεις για καριέρα στο χώρο, ωστόσο επαγγελματικές υποχρεώσεις και επιλογές που σχετίζονται με το αύριο, την οικογένεια και άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή, συμβάλλουν στο να στραφεί κανείς λιγότερο ή περισσότερο σε κάτι που θέλει πολύ. Σαν παίχτης σκεφτόμουν διαφορετικά και αλλιώς σκέφτομαι σήμερα σαν ώριμος άντρας, μαθαίνοντας τόσο από το ποδόσφαιρο όσο και από τη ζωή. Οι συνθήκες της ζωής με ώθησαν να ρίξω το βάρος της προπονητικής προσφοράς στο ερασιτεχνικό κομμάτι, με εξαίρεση κάποια διαστήματα ενασχόλησής μου με την ΑΕΛ.
Ήθελα πολύ και θέλω να βοηθήσω τα παιδιά της επαρχίας, που επέλεξαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Ο χώρος είναι ρευστός, χρειάζεται θέληση, υπομονή, αφοσίωση, λίγη τύχη, καθώς επίσης ύπαρξη ευνοϊκών συγκυριών και πάνω απ’ όλα πολύ δουλειά.
Συμβουλεύω ωστόσο τα νεαρά παιδιά, να μην παραμελούν τις γνώσεις που πρέπει να αντλήσουν μέσα από το σχολείο και τις σπουδές, γνωρίζοντας παράλληλα πως και από το ποδόσφαιρο ανοίγονται πόρτες στη ζωή».
Ποιό το δικό σου ξεκίνημα, που φτερούγισαν τα πόδια σου για πρώτη φορά, θέλοντας να διασκελίσουν το χορτάρι (ψηφίδα σε ξερό γήπεδο για εκείνη την εποχή) και ποιά η πορεία του Τάκη Παραφέστα μέχρι τη μεγάλη στιγμή, τότε που έγινες ενεργό μέλος της πάλαι ποτέ σπουδαίας ΑΕΛ;
«Η πρώτη φανέλα που φόρεσα ήταν του Φαλανιακού (1968), από τον οποίο μεταπήδησα το 1975 σαν ερασιτέχνης αρχικά στην ΑΕΛ (αγωνίζονταν τότε στη Β΄ Εθνική) και σε μικρό χρονικό διάστημα έγινα επαγγελματίας, παραμένοντας ανελλιπώς στην ομάδα της Λάρισας μέχρι το 1987. Μετά την ΑΕΛ, συνέχισα να παίζω μπάλα για 1 ακόμη χρόνο στα Τρίκαλα (Β΄ Εθνική)».
Η χαρά, η δόξα, η αίσθηση της αναγνώρισης και πολλά ακόμη συναισθήματα, ήταν σαφώς η απόρροια της μεγάλης προσφοράς και της συμμετοχής σου σε κατακτήσεις, ζώντας παράλληλα σπουδαίες στιγμές, οι οποίες καταγράφηκαν στην ιστορία και θα τις θυμόμαστε για πάντα. Ξεχώρισες κάτι που για σένα υπήρξε πιο σημαντικό και ποιές ήταν οι μεγαλύτερες στιγμές που έζησες με την ΑΕΛ;
«Ήθελα πολύ να παίξω ποδόσφαιρο και ήθελα ακόμη πιο πολύ να ανήκω σε μεγάλη ομάδα. Είμαι ευτυχής που μου δόθηκε η ευκαιρία και αποτέλεσα μαζί με φίλους και ικανούς συμπαίχτες μου, μέρος της ιστορίας της ΑΕΛ, της χρυσής εποχής. Στη 12χρονη παρουσία μου έζησα με τη Λάρισα αρκετές μεγάλες στιγμές, ενθυμούμενος χρονολογικά την κατάκτηση του πρωταθλήματος στη Β΄ Εθνική την περίοδο 1977-1978, τη συμμετοχή στο Βαλκανικό κύπελλο, επίσης τη συμμετοχή στους 3 τελικούς του κυπέλλου Ελλάδας το 1982, 1884 και 1985, σηκώνοντας το τρόπαιο το ΄85 μέσα στην Καλογρέζα με αντίπαλο τον μεγάλο ΠΑΟΚ εκείνης της εποχής, ανασταίνοντας και αναστατώνοντας την ποδοσφαιρική Λάρισα και όχι μόνο. Ακόμη την περίοδο 1982-1983 τερματίσαμε 2οι στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής, κάνοντας όλη την Ελλάδα να μιλάει με θαυμασμό για μας. Αρκετά καλή και σημαντική υπήρξε επίσης η πορεία και η συμμετοχή στην Ευρώπη, τις χρονιές που προανέφερα. Αποτελούν όλα τα παραπάνω σπουδαίες αναμνήσεις και τιμή για μένα, για τους συμπαίχτες μου, τους προπονητές μου και τους παράγοντες τότε, αλλά και τον κόσμο που έζησε μαζί μας τα γεγονότα και τις καταστάσεις, μένοντας όλα αυτά ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη όλων μας».
Ακολούθησε μια μακρά προπονητική πορεία 25 χρόνων καθώς κόσμησες με την παρουσία σου τον πάγκο πολλών ομάδων, θέλεις να θυμηθούμε μαζί, επιγραμματικά, αυτή σου τη διαδρομή;
«Θήτευσα αρχικά σαν προπονητής στον Απόλλωνα Λάρισας (Δ΄ και Γ΄ Εθνική), ακολούθησε η ΑΕΛ (βοηθός επί 2 χρόνια με Μπόχινεκ, Αλέφαντο και Μπόνεφ), ήλθε έπειτα η σειρά να δουλέψω στον ΑΟ Καρδίτσας (Δ΄ Εθνική), στα Τρίκαλα (Γ΄ Εθνική) και στον Τύρναβο (Γ΄ Εθνική), μετά στον Ηρακλή Λάρισας (Δ΄ Εθνική), ωσότου ξαναγύρισα στην ΑΕΛ (Β΄ Εθνική) σαν βοηθός του Διαμαντόπουλου και του Λιτσάνιν, αναλαμβάνοντας στον 2ο γύρο την τεχνική ηγεσία της ομάδας με συνεργάτες τους Αλεξούλη και Πλίτση και τον Τσιτρούλη ως γυμναστή. Ξαναδούλεψα στη συνέχεια στον Ηρακλή Λάρισας (τοπικό πρωτάθλημα), επιστρέφοντας και πάλι στην ΑΕΛ (Γ΄ Εθνική) την περίοδο 2002 – 2003 σαν γενικός αρχηγός με προπονητές τους Μοράλες και Καμάκα, αναλαμβάνοντας για ακόμη μια φορά τα ηνία της ομάδας, 2 μήνες πριν τη λήξη του πρωταθλήματος, καταφέρνοντας τότε να την κρατήσουμε στην κατηγορία. Την επόμενη σεζόν 2003-2004 παρέμεινα μαζί με τον Καμάκα προπονητής στην ΑΕΛ, επαναφέροντάς την στη Β΄ Εθνική.
Ακολούθησε ο Τύρναβος την εποχή συγχώνευσης Νίκης – ΑΕΤ, οι Σοφάδες (Δ΄ Εθνική), ο Ρήγας Φεραίος (Δ΄ Εθνική) και ο Αμπελωνιακός με πολύ καλή παρουσία για 3 χρόνια, καθώς κατακτήσαμε μαζί το ερασιτεχνικό κύπελλο, το σούπερ καπ και το πρωτάθλημα στην Α΄ τοπική κατηγορία. Τα τελευταία 2 χρόνια προσφέρω από το πόστο του προπονητή στον Φαλανιακό, την ομάδα που όπως προανέφερα, ξεκίνησα σαν παίχτης να παίζω μπάλα».
Επιστροφή λοιπόν στις ρίζες πέρσι και φέτος σαν προπονητής στον Φαλανιακό. Έχεις κάποιο όραμα για το ποδόσφαιρο του τόπου σου και τι άλλο σχεδιάζεις;
«Ο λόγος που γύρισα στη Φαλάνη είναι γιατί θέλω να προσφέρω στον τόπο μου. Έχω όρεξη και θέληση να προσθέσω κάτι και εγώ στο ποδόσφαιρο της ιδιαίτερής μου πατρίδας, το θεωρώ - πες το σαν υποχρέωση – απέναντι στο μέρος που έμαθα τα πρώτα μυστικά της μπάλας. Στον Φαλανιακό δουλεύω με παιδιά της περιοχής, που έχουν όρεξη και θέληση να κάνουν το ένα βήμα παραπάνω. Επιθυμία (δική μου και της διοίκησης) είναι να φανεί ακόμη περισσότερο το χωριό μας. Οι νέοι χρειάζονται εφόδια στη ζωή τους, τα οποία πρέπει οι μεγαλύτεροι να προσπαθούμε να τους παρέχουμε.
Θα χαρώ πολύ κάποια στιγμή να ανέβει αγωνιστικά και το έτερο σωματείο της Φαλάνης, ο Σμόλικας, με το οποίο διατηρούμε πολύ καλές σχέσεις και θα ευχόμουν προσωπικά να γίνει στο μέλλον μια συγχώνευση των 2 συλλόγων, κάτι το οποίο θα είχε θετικό αντίκτυπο και θα ένωνε ποδοσφαιρικά ακόμη πιο πολύ τους συγχωριανούς μου, παρέχοντας τη δυνατότητα καλύτερης ανάδειξης των νεαρών αθλητών που αγωνίζονται στα τμήματα υποδομής των 2 ομάδων. Παρά ταύτα, όπως προανέφερα, οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές, το δείξαμε άλλωστε στη μεταξύ μας αναμέτρηση της προηγούμενης αγωνιστικής».
Η θέληση που σε διακρίνει πατά σε στέρεες βάσεις, υπάρχουν κάβοι γεροί για να δέσει με ασφάλεια το καράβι, όταν πιάσει λιμάνι, ποιός ο προορισμός και που τελειώνει το ταξίδι με το Φαλανιακό, καθώς εδώ και 6 αγωνιστικές οδηγείτε μόνοι πρώτοι την κούρσα του πρωταθλήματος στην α΄ τοπική κατηγορία, με ισάριθμες νίκες, έχοντας συγκεντρώσει ως τώρα 18 βαθμούς;
«Πιστεύω πως πατάμε σε αρκετά γερές βάσεις, κάνοντας βήματα σταθερά και προσεκτικά, που θα μας επιτρέψουν να αναρριχηθούμε ακόμη πιο ψηλά. Επιδιώκουμε πρωτίστως μέσα από καλή και συγκροτημένη δουλειά να αναδείξουμε τα νέα παιδιά, τα οποία διεκδικούν θέση στην 11αδα και αυτό το κάνουμε μέσα από πρωταγωνιστική προσπάθεια, χωρίς απαραίτητα ο πρωταθλητισμός να αποτελεί για μας αυτοσκοπό. Ωσαύτως, αν το αξίζουμε, ασφαλώς και δεν θα πούμε όχι.
Η ενασχόληση με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο παρέχει τη δυνατότητα μεγαλύτερου πεδίου δράσης σε όσους θέλουν να μάθουν και να δώσουν το κάτι παραπάνω. Όλοι μαθαίνουμε, όλοι γινόμαστε καλύτεροι όταν το θέλουμε πραγματικά. Προσπαθώ να έλθω όσο πιο κοντά γίνεται στους παίχτες μου, επιδιώκοντας να τους «συναντήσω». Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι δρόμοι μας δεν είναι τόσο μακρινοί, κάπου συγκλίνει η επιθυμία όλων των πλευρών και τότε το αποτέλεσμα είναι όμορφο. Βέβαια πάντα υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες, που επηρεάζουν τη θέληση και αποφασιστικότητα των νέων ανθρώπων, αποθαρρύνοντάς τους από την αρχική επιθυμία. Πρέπει τότε να είμαστε κοντά τους, να τους στηρίξουμε, βοηθώντας να πιστέψουν στον εαυτό τους. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό σαφώς κάνει τον άνθρωπο πιο δυνατό. Όσο για το ταξίδι μου με το Φαλανιακό, έχει και άλλο δρόμο μακρύ να διανύσει. Πιστεύω στους παίχτες μου και στις δυνατότητές τους».
Ποιες άλλες ομάδες, εκτός του Φαλανιακού, θεωρείς δυνατές στην κατηγορία, οι οποίες θα παίξουν ρόλο και θα ανταγωνιστούν μέχρι το τέλος, στο κυνήγι διεκδίκησης του τίτλου;
«Είναι πολύ νωρίς ακόμη για ασφαλή συμπεράσματα. Από τα πρώτα παιχνίδια του πρωταθλήματος και την εν γένει πορεία των ομάδων κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, έδειξαν καλά στοιχεία, που θα τις καταστήσει πιστεύω ικανές να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατηγορία οι: Ηρακλής Λάρισας, Αβέρωφ, Δήμητρα Γιάννουλης, Αχιλλέας Φαρσάλων, ΑΕΔ Νίκαιας, Χάλκη και Φιλοκτήτης Μελιβοίας, μηδέ αποκλειομένου και κάποιου άλλου σωματείου, που στη συνέχεια είναι δυνατόν να εμφανίσει καλή παρουσία.
Εμείς από την πλευρά μας δεν υποτιμούμε κανέναν αντίπαλο, ούτε κοιτάμε με αλαζονεία τα άλλα σωματεία, επειδή τώρα βρισκόμαστε μπροστά στη βαθμολογία. Σεβόμαστε όλους τους αντιπάλους, καθότι κάθε ομάδα έχει τη δική της προσωπικότητα και αξία σε ένα χώρο που όλοι κινούμαστε γύρω απ’ αυτόν και γνωριζόμαστε αρκετά καλά μεταξύ μας. Ο αλληλοσεβασμός πρέπει να αποτελεί κύριο και χαρακτηριστικό γνώρισμα ανάμεσα σε άτομα και σε συλλόγους, που θέλουν να διέπονται από αξιοπρέπεια, θεωρώ δε πως τόσο ο Φαλανιακός όσο και οι άλλες ομάδες του νομού, είναι όσον αφορά το παραπάνω στοιχείο, στη σωστή κατεύθυνση».
Πόσο οι φορείς που σχετίζονται με το άθλημα, συμπαρίστανται, βοηθούν ή ακόμη καλύτερα αν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, όπως αρμόζει στο χώρο, σεβόμενοι αρχικά το θεσμικό τους ρόλο και δείχνοντας μετέπειτα το σεβασμό που οφείλουν να έχουν απέναντι στα σωματεία, ιδίως τα ερασιτεχνικά, που αποτελούν τους τροφοδότες των μεγαλύτερων κατηγοριών, στις οποίες στηρίζεται η επαγγελματική υπόσταση των ομάδων και γύρω από τις οποίες περιφέρεται ένας απέραντα μεγάλος μηχανισμός, με προγνωστικά, ακροάσεις, τηλεθεάσεις κλπ, αποφέροντας κέρδη και διαμορφώνοντας υψηλές αξίες.
«Ξεκινώντας από τα χαμηλά στρώματα, δηλώνω απερίφραστα πως η δημοτική κοινότητα της Φαλάνης στέκεται αρκετά δίπλα μας, βοηθώντας και παρέχοντάς μας σημαντικές διευκολύνσεις, κυρίως σε γήπεδα και εγκαταστάσεις. Όσον αφορά την πλευρά της πολιτείας, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για παροχή στήριξης στα σωματεία, κυρίως οικονομική, επιφορτιζόμενοι την απουσία της οι διοικήσεις, φίλοι των σωματείων και κάποιοι ελάχιστοι χορηγοί, με δεδομένη την άσχημη συγκυρία που βιώνει ο τόπος και η χώρα γενικότερα. Η τοπική ΕΠΣ κάνει προσπάθεια με βάση τις δυνατότητές της και πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να διατηρεί υψηλό το επίπεδο παρουσίας των ομάδων μας, συγκριτικά με άλλους νομούς. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο κινείται και η διαιτησία της Λάρισας, έχοντας στις τάξεις της ικανά και αρκετά μορφωμένα στελέχη, που έχουν όρεξη και διάθεση για προσφορά και διάκριση στο χώρο, δικαιούμενοι σαφώς καλύτερη τύχη, με το να εκπροσωπούν το σύνδεσμο στις μεγάλες εθνικές κατηγορίες. Όσοι αποτελούμε τους συντελεστές του ποδοσφαίρου, οφείλουμε να τους στηρίζουμε, να τους εμπιστευόμαστε και να μην αντιδράμε με ακρότητες, ακόμη και όταν θεωρούμε πως αδικούμαστε, δικαιολογώντας τα λάθη τους απλά και μόνο σαν στιγμιαία λάθη και τίποτα παραπάνω».
Τι ρόλο παίζουν και πόσο επιρροή ασκούν τα μέσα ενημέρωσης στον αθλητισμό, προβάλλουν όσο πρέπει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο;
«Χωρίς τα μέσα ενημέρωσης, δεν θα γνώριζε ο κόσμος πολλά πράγματα που συμβαίνουν στα γήπεδα και έξω από αυτά, δεν θα κυκλοφορούσαν οι ειδήσεις μέσα σε τάχιστο χρόνο και γενικά θα γίνονταν γνωστά γεγονότα περιορισμένης έκτασης, ιδίως σε ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, που είναι αρκετά αγαπητό και εγείρει το ενδιαφέρον σε πολλές κατηγορίες ανθρώπων. Είναι κοντά μας, προσπαθούν και συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό, προβάλλοντας την προσπάθεια και την προσφορά παιχτών, προπονητών και παραγόντων».
Κεφάλαιο ΑΕΛ. Τι γίνεται σήμερα, πως διαγράφεται το τώρα και τι μέλλει γενέσθαι με την αγαπημένη όλων των Λαρισαίων, που άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, άλλοι πιο πολύ και άλλοι πιο λίγο, σίγουρα όμως όλοι, τη νιώσαμε σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας, χαρήκαμε με τα κατορθώματά της, αισθανθήκαμε αγωνία, περηφάνια αλλά και πίκρα, συγκινηθήκαμε και προβληματιστήκαμε με όσα συνέβησαν στο πρόσφατο κοντινό παρελθόν;
«Η ΑΕΛ, οι παράγοντες, οι επενδυτές, ο κόσμος που τη στηρίζει και την αγαπά, οφείλουμε όλοι να κοιτάξουμε στο παρελθόν, να διδαχθούμε απ’ αυτό και να προχωρήσουμε.
Ο κόσμος θέλει να δει τη Λάρισα πολύ ψηλά, το μέλλον της ΑΕΛ πρέπει να είναι ψηλά. Δεν θα υπάρχουν πάντα χρηματοδότες. Μια αναδρομή στην ιστορία θα συντελέσει στο να γίνουν νέες προσπάθειες με στόχο την αξιοποίηση του ντόπιου υλικού, που θα φέρει ακόμα πιο κοντά τον κόσμο, συνεχίζοντας να γράφουμε όλοι μαζί (διοίκηση, τοπικοί φορείς, προπονητές, παίχτες και φίλαθλοι) ιστορία στις παλιές σελίδες δόξας, όπου θεωρώ πως υπάρχει χώρος. Η ΑΕΛ πρέπει να παράγει παίχτες, αποκομίζοντας οφέλη σε επίπεδο αγωνιστικό και οικονομικό. Πιστεύω και το θέλω πολύ, να βρει σύντομα το δρόμο της».
Ασφαλώς και μια συζήτηση με τον πολύπειρο ποδοσφαιριστή και προπονητή Τάκη Παραφέστα, γύρω από το χώρο που θήτευσε και εξακολουθεί να προσφέρει για 5η δεκαετία τώρα, δεν τελειώνει εύκολα. Αναμοχλεύσαμε μαζί κάποια από τα κομμάτια της ποδοσφαιρικής του ζωής, που έχει αξία να θυμηθούμε ή όσοι δεν, να γνωρίσουμε.
Πέρασα καλά, πίνοντας καφέ και συζητώντας για αρκετή ώρα με τον «Αρχηγό» - ως τέτοιο εγώ τον θυμάμαι (δεν είναι δα και μικρή υπόθεση να φορά ένας παίχτης για 10 χρόνια το περιβραχιώνιο της ΑΕΛ στο μπράτσο του) - τον οποίο ευχαριστώ θερμά και θα ήθελα πολύ να μου δοθεί η ευκαιρία, πάλι να συναντήσω και να ανταλλάξω μαζί του απόψεις για ένα χώρο που και εγώ αγαπώ, όπως σίγουρα εκείνος.