Από τις πιο έντονες εικόνες των παιδικών μου χρόνων είναι να περπατώ μαζί με τον πατέρα μου προς το Αλκαζάρ, να δίνω το εισιτήριό μου στον ελεγκτή, να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια και να παίρνω θέση για το μεγάλο ματς.
Έτσι έβλεπα κάθε αγώνα της ΑΕΛ, μεγάλο και σημαντικό, ακόμα και με τους Λύκους ή με τους Πόντιους Κατερίνης. Έπαιρνα βαθιά ανάσα, να μυρίσω με ευχαρίστηση τον αέρα που είχε πλημμυρίσει από τους καπνούς των καπνογόνων, πριν τη σέντρα έκανα το σταυρό μου και το παιχνίδι άρχιζε με τα μάτια ενός μικρού παιδιού ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα να παρακολουθούν και να ονειρεύονται... Το άλλο πρωί πήγαινα στο σχολείο, έκανα το θρανίο μου τύμπανο, το μπουφάν μου κασκόλ, το στυλό μου καπνογόνο και δεν έβλεπα την ώρα να έρθει η Κυριακή και πάλι...
Κάπως έτσι νιώθω και τώρα, σαν εκείνο το παιδί κι ας πέρασαν χρόνια... Νομίζω πως ζω ακόμα σε εκείνες τις άγουρες, ρομαντικές εποχές που φανταζόμουν την ΑΕΛ πολύ ψηλά... Και όχι πως δεν την είδα... Απλά τώρα νομίζω πως ο χρόνος πάτησε το pause, αμέσως το rewindκαι οριστικά το stop! Και είναι παράξενο... Θα έπρεπε να θυμώνω, να ρίχνω ευθύνες, να μεμψιμοιρώ και πολλά άλλα... Ξέρω πως η ΑΕΛ δεν ανήκει στη Φούτμπολ Λιγκ, ξέρω πως κάποιοι άλλοι "έσπρωξαν" για να γίνει αυτό αλλά έτσι έμαθα... Να μην ξενερώνω με τίποτα! Γουστάρω που γυρνάω σε αυτά τα χρόνια, της χαμένης αθωότητας!
Γουστάρω που θα ξαναπαίξω σε γήπεδα που θυμίζουν αγράμπελη, γουστάρω που θα γυρίσω στις εποχές του Κυπαρρίση και του Λάζορικ, γουστάρω που στις εκδρομές το λεωφορείο θα χρειάζεται αλυσίδες, γουστάρω που θα γιορτάζω με πεντάρες σε κάθε ματς στην αρένα, γουστάρω τη διαδρομή, γουστάρω να περιμένω την επιστροφή! Για να φτάσω ψηλά, έμαθα να καταπίνω χώμα... Έπιασα κορυφή, αφού άγγιξα πάτο... Και αυτή ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά της ΑΕΛ με όλους τους υπόλοιπους...
Δεν τη φοβάμαι την ΑΕΛ στη Φούτμπολ Λιγκ... Στο ρόστερ υπάρχουν παίκτες που ξέρουν καλά την κατηγορία, οι νεαροί δείχνουν όσο ποτέ άλλοτε ορεξάτοι και στον πάγκο υπάρχει ένα προπονητής που από την αρχή έδειξε πως δε φοβάται τις προκλήσεις και που πρόσφατα με την άρνηση αποδοχής της πρότασης από αγγλική ομάδα, έδειξε ότι τουλάχιστον τιμά το λόγο του. Και το σημαντικότερο: Η ΑΕΛ έχει τον κόσμο στο πλευρό της, όπως πάντα, ο οποίος έχει δώσει μια υπόσχεση. Και θα την τηρήσει. Καλά θα κάνουν μερικοί να λείπουν τότε...
ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙΣ!
Του Παύλου Μόκκα