Του Δημήτρη Πράσατζη
Κάθεσαι και βλέπεις με τα φιλαράκια σου τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ αντροπαρέα, αυστηρά, (οι γυναίκες βγήκανε για ποτάκι και κους - κους, αλλά ρωτάνε παράλληλα με γραπτό μήνυμα πόσο είναι ο τελικός, το κολήσανε το μικρόβιο βλέπεις…σας αγαπάμε κορίτσια να το ξέρετε αλλά με την ησυχία σας), χαμένοι ανάμεσα σε πίτσες, σουβλάκια, μπύρες και αναψυκτικά, με τις κουβέντες να αφορούν μόνο το ποδόσφαιρο, με τα μάτια να μην ξεκολλούν από την οθόνη και όταν θες να μιλήσεις στον διπλανό σου να το κάνεις κοιτώντας την τηλεόραση και όχι εκείνον στα μάτια, μη φοβάσαι, δεν παρεξηγεί αφού κι εκείνος δεν σε κοιτάζει με χαβαλέ, με τις ίδιες ατάκες να επαναλαμβάνονται κάθε πεντάλεπτο, αλλά κανείς να μην γκρινιάζει, αφού όλοι συμφωνούν για τον Κριστιάνο «που δεν κάνει καλό ματς», για τον «καραγκιόζη» τον Μπέιλ των 100 εκ. και των δύο χαμένων τετ α τετ και για τον τρελό Σιμεόνε, που θα τους το πάρει κι αυτό.
Μέχρι που το ματς φτάνει στο 90’, ο ένας έχει παίξει στο live να μπει άλλο ένα γκολ, ο άλλος τρώει τα νύχια του από την αγωνία για το δέκατο της Ρεάλ κι ο τρίτος φωνάζει «έληξε», όχι επειδή είναι Ατλέτικο, αλλά Μπαρτσελόνα…κι εκεί που απελπίζεσαι, έρχεται η κεφαλιά του Ράμος που ισοφαρίζει στο 93’… Ναι ρεε, πάρτα άρρωστε, κανείς δεν παρεξηγείτε όμως. Ο πρώτος πανηγυρίζει γιατί κέρδισε λεφτά, ο δεύτερος γιατί η Ρεάλ διεκδικεί και πάλι το δέκατο, ο τρίτος δεν πανηγυρίζει, Καταλανός είπαμε είναι αυτός και έχει χλομιάσει! Εγώ ανακουφίζομαι και ουρλιάζω: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ. Λοιπόν μάγκα μου άκου: Το ποδόσφαιρο είναι η παρέα των ανδρών.
Το ποδόσφαιρο είναι να κρατάει η Ατλέτικο σφιχτά το Τσάμπιονς Λιγκ μέχρι το 93’ και να το χάνει με διασυρμό στα επόμενα 30 λεπτά της παράτασης. Το ποδόσφαιρο είναι η ανακοίνωση της Μπαρτσελόνα να δίνει συγχαρητήρια στη Ρεάλ. ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.
Το ποδόσφαιρο είναι οι μπύρες που θα πάνε να πιουν όλοι αυτοί που έβλεπαν τον τελικό στο κοντινό μπαρ στις 1 τη νύχτα και θα συζητούν για άλλες δύο ώρες αυτό που έβλεπαν τις δύο προηγούμενες (Ρε σεις τις γυναίκες ξεχάσαμε, έλα ρε Μητσάρα δεν πειράζει μας συγχωρούν σήμερα σας αγαπάμε άλλωστε κούκλες, το είπαμε πιο πάνω).
Το ποδόσφαιρο είναι η ίδια ευτυχία του άνεργου με τον μεγαλοδικηγόρο τη στιγμή που βάζει γκολ η ομάδα του, το ίδιο δάκρυ του υπαλλήλου που πήρε προαγωγή με εκείνου που μόλις απολύθηκε, επειδή η ομάδα του έχασε στον τελικό, η ίδια κόρνα του ταξιτζή με τον τύπο που οδηγεί μια πανάκριβη μερσεντές, την ώρα που άκουσαν στο ραδιόφωνο τον γκολτζή τους να το «παστελώνει».
Το ποδόσφαιρο είναι να βρίζεις τους πάμπλουτους, αλλά να έχεις είδωλο μερικούς απ’ αυτούς και να τους αποθεώνεις με σφιγμένες γροθιές. Το ποδόσφαιρο είναι το «ωωωωωω» σε μια μαγική ντρίπλα του Μέσι, ένα «ωωωωωω» που μπορεί να ακουστεί ταυτόχρονα σε ένα καφενείο που υπάρχουν άτομα άνω των εξήντα, σε μια καφετέρια με έφηβους, σε ένα μπιλιαρδάδικο με τύπους που έχουν πολλά τατουάζ και οδηγούν Harley Davidson,σε μια βεράντα που έχει μαζευτεί η οικογένεια σε ένα σπίτι στη Λάρισα ένα στη Κρήτη και ένα στον Έβρο.
Το ποδόσφαιρο είναι το χέρι του πατέρα σου που το κρατούσες σφιχτά και σε πήγαινε στο γήπεδο Αλκαζάρ και σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο της χώρας για να δεις το χορτάρι και τους αγαπημένους σου παιχταράδες. Το ποδόσφαιρο είναι η ατάκα «παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω», όταν ήμασταν μικροί και παίζαμε στις αλάνες και στις αυλές των σχολείων.
Το ποδόσφαιρο είναι η φωνή της Mάνας λίγο πριν τις πανελλήνιες:«Πάλι αθλητική εφημερίδα διαβάζεις Δημήτρη, Κώστα, Γιώργο άνοιξε και κανένα βιβλίο, μπάλες θα τρως όταν παντρευτείς;». Το ποδόσφαιρο είναι το «Ασε με ρε Μάνα τώρα «φτιάχνομαι» διαβάζοντας για τα μαγικά που έκανε χτες και τους ζάλισε όλους το είδωλό μου σιγά μη διαβάσω Μαθηματικά και βιολογία, και του χρόνου έχει εξετάσεις, υγεία να έχουμε μπάλα να παίζουμε».
Το ποδόσφαιρο είναι να ακούς την Μάνα σου να σου λέει μετά τον παραπάνω πρόλογο (για κάνα 15λεπτο κατά ριπάς εννοείται): «άντε άντε πάνε, πάνε να παίξεις μπάλα αφού σαν τρελός κάνεις με την μπάλα κοιμάσαι με την μπάλα ξυπνάς…αλλαααα; ζακέτα να πάρεις μην ιδρώσεις και την αρπάξεις, δε διαβάζεις που δε διαβάζεις αυτό μας έλειπε τώρα» (αθάνατη ελληνίδα μανούλα).
Το ποδόσφαιρο είναι ο χαζομπαμπάς που ξέρει ότι περιμένει αγοράκι και όταν αυτό κλωτσάει την κοιλιά της Μανούλας του, εκείνος χαζογελάει και λέει πως ο γιόκας του θα γίνει ο νέος Μητσιμπόνας (λάθος σκέψη του χαζομπαμπά αλλά συγχωρείτε λόγω της χαράς του, αργότερα θα αλλάξει γνώμη και θα θέλει να γίνει πρώτα καλός άνθρωπος ο γιόκας του και αν τον αξιώσει ο θεός καλός ποδοσφαιριστής).
Το ποδόσφαιρο είναι να βλέπεις στιγμιότυπα ασπρόμαυρα από εποχές που δεν πρόλαβες να ζήσεις και να σου εξηγεί ο μπαμπάς σου γιατί είσαι άτυχος που δεν πρόλαβες να δεις τις μαγικές ντρίπλες και τόσους πολλούς Έλληνες μάγους της μπάλας που δυστυχώς δεν πρόλαβες παλικάρι μου.
Το ποδόσφαιρο είναι το γκολ του Ράμος στο 93’, η αξέχαστη ανατροπή της Μάντσεστερ στις καθυστερήσεις με την Μπάγιερν Μονάχου, το κλάμα πόνου των οπαδών της Μπενφίκα για τα χαμένα τρόπαια. Το ποδόσφαιρο είναι το κλάμα χαράς των Ελλήνων στην κεφαλιά του Χαριστέα και με κείνο το γκολάκι το «σηκώσαμε» το 2004. Το ποδόσφαιρο είναι το «Άντε ρε μ@@@ αργείς; οι άλλοι έχουν φτάσει στα 5Χ5 και μας περιμένουν, αρχίζουμε σε 20 λεπτά, πάμε να σκίσουμε τα γατάκια».
Το ποδόσφαιρο είναι η παρέα μετά απ’ το ματσάκι στα 5Χ5, όλοι μαζί να κάνουμε την καζούρα μας πίνοντας το ποτάκι μας παντού υπάρχει το ποδόσφαιρο και αυτό πρέπει να μας ενώνει και ΟΧΙ να μας χωρίζει. Το ποδόσφαιρο είναι 90 λεπτάκια τρέλας και λογικού «οπαδισμού» μετά όμως ΤΕΛΟΣ…μόνο πειράγματα και χαβαλέ μεταξύ μας…ΦΤΑΝΕΙ με τα καδρόνια και τις μολότοφ…μας κουράσατε οι ίδιοι και τα ίδια…να φύγετε να πάτε αλλού.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ φίλε μου. Σε μια αλάνα, δέκα άτομα και μια μπάλα και αφήστε μας εκεί μέχρι να ξημερώσει. Η ομάδα όλων μας πρέπει να είναι η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ…μετά οτιδήποτε άλλο. Καλή επιτυχία ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΜΟΥ στο Μουντιάλ!
Υ.Σ. Respect στις Κοριτσάρες που λατρεύουν το ποδόσφαιρο…σας αγαπάμε λιγάκι παραπάνω!