Η ανυπομονησία ήταν μεγάλη, ο ενθουσιασμός ακόμα μεγαλύτερος, ο καιρός που είχαμε να δούμε την ΑΕΛ μας πολύς, η σιγουριά για θρίαμβο περισσότερη. Έλα όμως που η πραγματικότητα της Φούτμπολ Λίγκας είναι διαφορετική! Η ΑΕΛ στο παιχνίδι με το Βύζαντα Μεγάρων παρουσιάστηκε αγχωμένη. Φαινόταν από τις πρώτες αναγνωριστικές πάσες, ακουγόταν και από την εντυπωσιακή για άλλη μια φορά κερκίδα. Και το άγχος σε αυτή την κατηγορία μόνο καταστροφικό μπορεί να αποδειχθεί και δε μας παίρνει και για άλλες "καταστροφές"!
Ήταν σα να είχαμε ξεχάσει τις "μαύρες" εποχές πριν την άνοδο. Σα να μην ξέραμε πως απέναντι σε κάθε αντίπαλο, φαινόμαστε και είμαστε η καλύτερη ομάδα της κατηγορίας από πολλές απόψεις. Δεν ξέρω αν για αυτό έχει μερίδιο ευθύνης ο μεγάλος Chris, άμαθος ακόμα στο ελληνικό πρωτάθλημα, πόσο μάλλον στη Φούτμπολ Λίγκ... Λογικό. Όπως και για πολλούς παίκτες. Ελπίζω από το "μάθημα" της πρεμιέρας να μπήκαν όλοι στο κλίμα. Αλλά δεν περίμενα τόση αγωνιστική ανυπαρξία από παίκτες που έχουν "φάει με το κουτάλι" την κατηγορία. Δε χρειάζεται να κατονομάσω, όλοι καταλάβαμε. Πολλά ακούστηκαν μετά το σφύριγμα της λήξης, αν και το μυαλό όλων ήταν λίγο παραδίπλα από το γήπεδο, στο Ζεκίνια. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ένα: Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε από προηγούμενες εμπειρίες, το μεγαλύτερο ποσοστό των ομάδων που θα έρχονται στην αρένα και όχι μόνο, θα "βάζουν το λεωφορείο τους" μπροστά από το τέρμα. Είναι αποκλειστική ευθύνη του Chris και των βοηθών του να βρει τρόπο να "ξεκλειδώνει τις πόρτες του"! Η χρονιά μπορεί να μπήκε με το "αριστερό", όμως έχουμε άλλα τριάντα τρία παιχνίδια, μπροστά μας. Ταπεινά και χωρίς ίχνος προπονητικής γνώσης πιστεύω πως ο Chrisπρέπει να δώσει τεράστια βάση στο συγκεκριμένο τομέα προπόνησης, αν θέλουμε η πορεία της ομάδας να είναι αυτή που όλοι περιμένουμε. Και δεν τον αμφισβητώ, προς Θεού. Όπως έχω δηλώσει και παλαιότερα, τέτοια "θεμέλια" είχαν να μπουν χρόνια στην ΑΕΛ και αυτό πιστώνεται ξεκάθαρα και χωρίς παραφιλολογίες στον Ουαλό.
Κλείνοντας, θέλω να συμπληρώσω κάτι περί ανυπαρξίας, όπως έγραψα παραπάνω. Ένα δισκάκι με τις μεγάλες στιγμές της ΑΕΛ σε μερικούς και αυτή η υπόθεση θα λήξει. Γιατί κανείς δε μπορεί να αρνηθεί πως το να έχεις συνειδητοποιήσει πού παίζεις, για ποια φανέλα αγωνίζεσαι και όταν μάλιστα αυτή η φανέλα έχει χρώμα βυσσινί και το άλογο στο στήθος, είναι σημαντικότερο από το να είσαι ο ίδιος ο Ρονάλντο!
Ο παλιός βέβαια, ο καινούριος μου στέκεται στο λαιμό! Μέσα σε αυτές τις στιγμές που θα είναι καταγεγραμμένες στο dvd, επιβάλλεται να υπάρχει πολύς Θωμάς Κυπαρρίσης! Τόλμησα και έριξα μια σοβαρή πρόταση. Φαντάζομαι και ελπίζω να συμφωνούν μαζί μου πολλοί. Το μόνο που μένει είναι κάποιος να απευθυνθεί στην ΠΑΕ, να της "ρίξει το μπαλάκι". Καλή συνέχεια αδέρφια! Keep The Faith!
Του Παύλου Μόκκα