Η τελευταία εβδομάδα είχε πολλά. Ξεκίνησε με ανησυχία και προβληματισμό, συνεχίστηκε με γκρίνια και άγχος και ολοκληρώθηκε με χαμόγελα ανακούφισης. Τρία παιχνίδια στη σειρά και η ΑΕΛ απέδειξε κάτι που λίγο πολύ όλοι μας ξέραμε από την αρχή της χρονιάς. Πως ο μόνος της αντίπαλος και εχθρός θα είναι ο κακός της εαυτός. Τον έδειξε στα παιχνίδια με Πιερικό και Ηρακλή Ψαχνών, τον έκρυψε στο πρώτο παιχνίδι του Δεκεμβρίου με την Παναχαϊκή. Το πολυπόθητο πρώτο γκολ στην Arena μπήκε κι έφερε μαζί του και την αναγκαία εκ των ομολογιών του βαθμολογικού πίνακα πρώτη εντός έδρα νίκη.
Να συγχυστώ σκεπτόμενος τους έξι χαμένους βαθμούς ή να φορέσω τη μάσκα του αισιόδοξου για τη συνέχεια με αφορμή το τελευταίο παιχνίδι; Πάντα με την ΑΕΛ έχω αρκετές επιλογές. Έτσι για αλλαγή, λέω να κάνω το δεύτερο. Τα τελευταία χρόνια κάνω συνέχεια το πρώτο, συν την κατά πλείστων των περιστάσεων δικαιολογημένη μου γκρίνια για τη διαιτησία. Φέτος η μεμψιμοιρία και η υποθετικολογία δε μου χρησιμεύουν σε τίποτα. Ξέρω πολύ καλά πως ο μόνος και αποκλειστικός υπεύθυνος για κάθε κακό, στραβό και ανάποδο αποτέλεσμα είμαι εγώ. Η ΑΕΛ. Με οτιδήποτε περικλείουν αυτά τα τρία αρχικά. Από τον Κωστή τον ευεργέτη μέχρι την καθαρίστρια των αποδυτηρίων. Από το δημοσιογράφο που μασάει καραμέλες και κρύβει μέχρι και την ίδια του την άποψη μέχρι τον οπαδό που ακούει τη λέξη "υπομονή" και βγάζει φλύκταινες. Από τον Ουαλό του πάγκου που μου κάνει rotationαπό τη δεύτερη αγωνιστική μέχρι τον πιτσιρικά ή τον ώριμο που δε δίνει το 100% στο γήπεδο και ξέρει μόνο από πάρλα. Κανένας διαιτητής που δεν έδωσε το καθαρό πέναλτι ή το καθαρό φάουλ, κανένας αντίπαλος που θα παραμένει πεσμένος στον αγωνιστικό χώρο όσο διαρκεί η διακοπή ανάμεσα στα ημίχρονα, κανένας γραφικός Κούγιας και προκλητικός Φυντάνης ή Χαραλαμπίδης δε θα "κουβαλήσει" το δικό μου λάθος.
Η ομάδα μετέχει σε ένα πρωτάθλημα που φάνταζε στην αρχή εύκολο και αεράτο, αλλά όσο οι αγωνιστικές προχωράνε μοιάζει περισσότερο με απροειδοποίητο διαγώνισμα του λυκείου. Ας ελπίσουμε η νίκη με την Παναχαϊκή να είναι η αφετηρία για μια επιτεταγμένη καλή συνέχεια.
Υ.Γ.: Ένα ομαδικό τάμα στη Μεγαλόχαρη της Τήνου να μας φυλάει γερό το Νεμπεγλέρα λέτε να πιάσει;
Του Παύλου Μόκκα