Άσχημα μπήκε ο νέος χρόνος για την ΑΕΛ. Και το είχαμε καταλάβει από τα μέσα του Δεκέμβρη του περασμένου έτους ότι θα μπει άσχημα, όταν εκεί που όλα ήταν ήρεμα, έσκασε σαν "κεραυνός εν αιθρία" η λύση των συμβολαίων αν όχι τριών (ο Μιχαηλίδης υγιής, θα ήταν κάτω από τα δοκάρια), δύο βασικών παικτών, για λόγους κατανοητούς. Κι εκεί που αρχίσαμε να ζητάμε αιτίες κι αφορμές για το "ξαφνικό" της υπόθεσης, ακούμε και φήμες για τη φυγή του μοναδικού ανθρώπου, στο πρόσωπο του οποίου, φίλαθλοι και Πηλαδάκης έβλεπαν τον "οικοδόμο" της νεάς ΑΕΛ των επόμενων χρόνων. Φήμες που, δυστυχώς, επιβεβαιώθηκαν.
Ο Κρις Κόουλμαν κάθησε στον πάγκο της ΑΕΛ τελευταία φορά στο φτωχό 1-0 με το Διαγόρα (τα λεγόμενά του στη συνέντευξη τύπου δε μου έδωσαν να καταλάβω επακριβώς γιατί φεύγει, όχι γιατί δεν ήταν σταράτος ο Ουαλός, αλλά κάτι μου λέει πως και κάτι άλλο "κρύβεται" πίσω από όλη την ιστορία) και άφησε στη μέση τη δουλειά που είχε αρχίσει να "χτίζει" από το καλοκαίρι.
Βαρύς ο ίσκιος που άφησε πίσω του. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε όραμα, άλλαξε άρδην την αύρα της ομάδας, χωρίς ουσιαστικά να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το μαγικό σαν προπονητής της ΑΕΛ. Κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κερδίσει την εμπιστοσύνη μιας απαιτητικής ποδοσφαιρικά πόλης, ο αγνός μα και αυστηρός κριτής οπαδός της ΑΕΛ αισθανόταν πως η ομάδα βρισκόταν σε καλά χέρια. Πέρασε μια φιλοσοφία που άφηνε έξω τους εγωισμούς και κατάφερε να διατηρήσει ενωμένα τα αποδυτήρια, ακόμα και τις στιγμές που τα νεύρα των παικτών ήταν στα ύψη, από το καλοκαίρι ακόμα.
Η φυγή του Ουαλού μας αναγκάζει να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Τα "θεμέλια" που είχε βάλει γκρεμίστηκαν και ο πρώην βοηθός του δείχνει ανήμπορος να διαχειριστεί την ομάδα στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα και ήδη από το πρώτο του παιχνίδι στον πάγκο της ΑΕΛ, η ήττα στην Καλλονή "πύκνωσε τα σύννεφα" και αύξησε τη γκρίνια, πράγμα απολύτως φυσιολογικό και εύλογο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της οικονομικής και όχι μόνο αβεβαιότητας, του καταιγισμού ανούσιων αντιπαραθέσεων, η μόνη ζημιωμένη είναι η ομάδα. Το μόνο σίγουρο πως είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθεί ένας προπονητής, ικανός να ελέγξει την τωρινή κατάσταση και να μπορέσει, τουλάχιστον να προσπαθήσει, να ηρεμήσει λίγο τα πράγματα, γιατί με λύσεις προσωρινές και... υπηρεσιακές, η πίεση θα "χτυπήσει κόκκινο" για όλους, από το επόμενο παιχνίδι με τον πρωτοπόρο κιόλας.
Του Παύλου Μόκκα