ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Αναμφισβήτητα η κοινωνία μας βιώνει μια μεταβατική περίοδο, με θυσίες και στερήσεις. Κι αυτό διότι οι ατασθαλίες του παρελθόντος και οι ανέσεις του εύκολου χρήματος πρέπει να ξεπληρωθούν. Η περίοδος χάριτος τελείωσε και μας άφησε πίσω «βαριά» κληρονομιά με χρέη, άγχος και αβεβαιότητα…
Οπότε αυτό το «πανηγύρι» ασυδοσίας δεν θα μπορούσε να μην «αγγίξει» το ποδόσφαιρο. Σχεδόν όλοι οι ιθύνοντες (αποκαλούνται παράγοντες) ομάδων γλέντησαν με τον πακτωλό χρημάτων που διαχειρίστηκαν κι έτσι δημιούργησαν χαώδης οικονομικά κενά, ισοπεδώνοντας την «αρρώστια» του Έλληνα για το άθλημα. Δυστυχώς, στη λίστα των «θυμάτων» βρίσκεται και η ΑΕΛ που «ψυχορραγεί» από τις ανευθυνότητες και τον πόλεμο συμφερόντων...
Και ξυπνάει ένα πρωί του Ιουλίου ο Λαρισαίος, πίνει μια τζούρα καφέ και παίρνει να ξεφυλλίσει μια τοπική εφημερίδα. Θέλει να ενημερωθεί για την πολιτική επικαιρότητα, κουράζεται όμως και γυρίζει γρήγορα τις σελίδες, «πνίγεται» από τρόικες και «άνοστες» δηλώσεις πολιτικών, θέλει να διαβάσει τα αθλητικά δρώμενα της AΕΛ. Μόνο αυτή του απέμεινε τελικά. Και αντικρίζει μια αδιέξοδο, μια εντελώς ανεξέλεγκτη κατάσταση στον σύλλογο…
Και αναπολεί στο παρελθόν το Aλκαζάρ να «φλέγεται» από γκολ του Κυπαρίσση, το Πανθεσσαλικό να «σείεται» από το τέρμα του Κλέιτον απέναντι στη Μπλάκμπερν του Μαρκ Χιούζ και ξαφνικά σκέφτεται την νύχτα που γύριζε σπίτι του από τον Βόλο μετά τον τελικό με τον Παναθηναϊκό, το καμάρι του κάμπου μόλις είχε κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδος…
Επί του παρόντος, η ζωή συνεχίζεται και πλέον εμείς οι ίδιοι με υπομονή και θυσίες οφείλουμε να ξεφύγουμε από αυτόν τον κυκεώνα της κρίσης κι από αυτό το σκοτεινό τούνελ. Ναι μεν η επιτυχία είναι αυτή που κερδίζει τα φώτα της δημοσιότητας, άλλα μερικές φορές η αμείλικτη μάχη για την σωτηρία, η πάλη της επιβίωσης και το ξεπέρασμα κάθε σκοπέλου, μας ευαισθητοποιεί και μας συσπειρώνει για να αποφύγουμε την καταστροφή…
Έτσι, λοιπόν, ο Λαρισαίος πρέπει με την δική του παρουσία, στη δύσκολη καμπή του συλλόγου, να δώσει ώθηση και να στηρίξει τις «βυσσινί» φανέλες που κάποτε τον έκαναν υπερήφανο. Να ελπίζει. Μόνο αυτό μπορεί να κάνει. Γιατί οι ιδέες δεν πεθαίνουν, ομάδες με ιστορία δεν διαλύονται. Επιστρέφουν πιο δυνατές. Διότι τα γενόμενα ουκ απογίγνονται. Και το «αλογάκι» θα καλπάσει ξανά…