Ο Λαρισαίος ποδοσφαιριστής Λάμπρος Λαβαντσιώτης άνοιξε τα «φτερά» του για άλλες πολιτείες! Συγκεκριμένα μένει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα στην Ολλανδία και εκεί προσπαθεί να εξελιχθεί όσο περισσότερο μπορεί.
Το athleticlarissa.gr επικοινώνησε με το νεαρό και ιδιαίτερα εξελίξιμο ποδοσφαιριστή που σε νεαρή ηλικία πήρε την μεγάλη απόφαση να φύγει από το σπίτι του με σκοπό να μάθει τα… μυστικά της μπάλας στην Ολλανδία, εκεί όπου οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο κομμάτι των υποδομών!
Μας μίλησε για τις ομάδες που έχει περάσει ως τώρα καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Επίσης δεν ξέχασε να αναφερθεί στα άτομα που τον έχουν βοηθήσει στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Αναλυτικά τα όσα μας είπε:
Λάμπρο πες μας δύο λόγια για εσένα, για τα πρώτα σου βήματα…
«Εγώ τώρα είμαι 19 χρόνων. Γεννημένος στις 22/1 του 1998 στη Λάρισα, άρχισα το ποδόσφαιρο στην ηλικία των 6 στην ομάδα του Προμηθέα όταν ήταν ακόμα στα bowling το 2004. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά (μιλάω για την στρογγυλή θεά). Είχα τους προπονητές Παναγιώτη Τσάκο, Δημήτρη Κουκουλιάφκα και ατομικές με τον Γιάννη Αλεξούλη. Στην ηλικία των 14 έπαιξα τον πρώτο μου αγώνα με την φανέλα του ανδρικού στον Προμηθέα με προπονητή τον Νίκο Σταυρουλάκη. Την επόμενη χρονιά ήρθε στην ομάδα ο Νίκος Βλαχούλης από τον οποίο έμαθα πολλά. Όταν έφυγε την ομάδα είχε αναλάβει ο κ. Βαγγέλης Στεφανής εκείνη την χρονιά βγήκαμε υπερπρωταθλητές του νομού και με το αντρικό βγήκαμε 5η πολύ κοντά με τους πρώτους. Ήταν μια καλή χρονιά. Τον επόμενο χρόνο σε ηλικία των 16 έπαιξα με την ομάδα του Πλατυκάμπου με τον Βαγγέλη Στεφανή. Τα πήγαμε πολύ καλά αλλά δεν καταφέραμε να ανέβουμε κατηγορία. Την επόμενη χρονιά στην ηλικία των 17 πήγα στον Ηρακλή με προπονητές αρχικά τον Νίκο Αργυρούλη και έπειτα τον Γιάννη Τσακμακίδη. Επίσης πιο μικρός να αναφέρω ότι έκανα προπονήσεις και με τον κ. Νεμπεγλέρα και τον κ. Λούτσο».
Η θέση που αγωνίζεσαι;
«Παίζω κρυφός κυνηγός πίσω από το φορ, αριστερό και δεξί εξτρέμ (10, 7, 11) Δεξιοπόδαρος».
Πες μας για το τώρα και για όσα έχεις κάνει εδώ και περίπου δύο χρόνια στην Ολλανδία…
«Η ομάδα που είμαι τώρα είναι η VV Ceasar/ o Wayos. Είναι στην κατηγορία tweede klasse 2η αυτή την στιγμή. Και όλα δείχνουν ότι τον επόμενο χρόνο θα ανέβει. Ήμουν στο Weert στην αρχή. Εκεί έκανα απλά για να προπονηθώ με την ομάδα Wilhemina '08 (ανήκουν και αυτοί στην κατηγορία της tweede klasse, επίσης είναι δεύτεροι στον όμιλο του βορρά) έπειτα αυτοί σταμάτησαν για το καλοκαίρι και μετά από λίγο καιρό έκανα κάποιες ατομικές ώστε να είμαι έτοιμος για δοκιμαστικά σε μεγαλύτερες κατηγορίες. Ήταν να πάω σε ομάδες eerste divisie (Β’ Εθνική) στις ομάδες Fortuna Sittard και Helmond Sport. Για αυτές τις δύο είχαμε πει πριν πάω Ολλανδία. Όταν πήγα όμως άλλαξαν τα πράγματα. Μου είπαν πλέον ότι υπήρχαν δεδομένα μόνο για την ομάδα της Fortuna η οποία φαλίρισε. Επίσης κάτι άλλαξε εκείνο το διάστημα με τις κατηγορίες. Και αυτήν η ομάδα είχε τελειώσει πέρυσι προτελευταία. Κάτι άλλαξε τέλος πάντων και από φέτος θα γινόταν να πέσει κατηγορία.
Πράγμα που δεν ήθελε η ίδια και δεν είχε και λεφτά. Δεν ήθελαν να ρισκάρουν με 18άρηδες. Και έτσι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία καν να τους αποδείξω το αντίθετο. Τέλος πάντων υπήρχε και άλλη μια ομάδα. Η Patro Eisden ομάδα του Βελγίου Γ’ Εθνική αυτή. Πήγα τέλη Αυγούστου στην πόλη Maasmechelen. Έκανα μια εβδομάδα προπονήσεις. Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο και ήξερα ότι μπορώ καλύτερα. Επειδή έφυγα για Ολλανδία 28 Ιουνίου μετά από λίγες μέρες που τελείωσαν τα αθλήματα για τις πανελλήνιες. Είναι μακριά και δε γινόταν να πηγαίνω κάθε μέρα για προπόνηση μόνος. Θα έπρεπε να αλλάζω συνολικά 4 λεωφορεία. Πολύ ώρα. Τελικά δεν πήγα ούτε εκεί. Ήρθε ο Σεπτέμβρης χωρίς να το καταλάβω και τελικά επειδή πέρασε και η προετοιμασία την οποία όπως καταλάβατε έβγαλα μισή κουτσά στραβά πήγα στην ομάδα που είμαι τώρα. Για τα δεδομένα που θέλω να παίξω ποδόσφαιρο οι προπονήσεις με την ομάδα είναι ελάχιστες. Δύο και ένας ο αγώνας κάθε Κυριακή. Για αυτό και κάνω έξτρα μόνος μου».
Θέλεις να ευχαριστήσεις κάποια άτομα;
«Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους προπονητές και τις ομάδες που ήμουν. Επίσης ευχαριστώ τους φίλους μου και την οικογένειά μου που αν και πόσα χιλιόμετρα μακριά μου παίρνω δύναμη από αυτούς και που μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω με τη στήριξη τους!».